100. !Ya Basta!

το 2011 αυτοκτόνησαν 477 άτομα (84 γυναίκες). Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό αυτοκτονιών που έχει καταγραφεί στη χώρα τα τελευταία 50χρόνια, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Στη πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις απόπειρες: εκτιμάται ότι είναι 15 – 20 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών. Σύμφωνα με την «Κλίμακα», το τηλεφωνικό τους κέντρο, 1018, δέχθηκε το 2012 περίπου 4.000 κλήσεις, από τις οποίες 1.366 κλήσεις (49,4% των κλήσεων αφορούσε άντρες και το 48,9% γυναίκες). Το μεγαλύτερο ποσοστό κλήσεων αφορούσε την ηλικιακή ομάδα 36-40 ετών και αμέσως μετά ηλικίες μεταξύ 21 με 25 ετών. Ο νομός Αττικής ήταν εκείνος με τη μεγαλύτερη επικοινωνία (40,2%). http://www.klimaka.org.gr/newsite/index.htm

http://www.who.int/countries/grc/en/    ——————————–

αλληλεγγύη (ολική άρνηση στράτευσης)  http://olikiarnisi.espivblogs.net/  ——————

“δεν έχουμε αρκετό ψωμί”  http://migrant.diktio.org/node/275  —————–

o Tempora o Mores! (20/05/2013)  http://mkka.blogspot.gr/

[… Internet Christian Library…]

——————-

«ο ναζισμός, η βία και ο νόμος» :  http://www.efsyn.gr/?p=51527 —————–

(1) το νομοσχέδιο για την «Καταπολέμηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας»

(2) η αιτιολογική έκθεση      (real.gr)

(1). http://www.real.gr//Files/Articles/Document/234630.pdf

(2). http://www.real.gr//Files/Articles/Document/234629.pdf  —————————–—–

Προληπτική επιστράτευση: ( ΦΕΚ 1139-1140, 11/5/2013 ) ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων.

Αναδημοσίευση απο athens.indymedia:

«Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τον κόπο και την αγωνία νέων ανθρώπων» αναφώνησε η μαριονέτα που φέρει τον τίτλο του υπουργού παιδείας αναφερόμενος στην απεργία των εκπαιδευτικών, και οι σύγχρονοι δικτατορίσκοι υπέγραψαν την πολιτική επιστράτευση -για 3η φορά μέσα στο 2013- ενάντια σε εργαζόμενους που διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια, αλλά αυτή τη φορά και σε παγκόσμια πρωτοτυπία, το έκαναν πριν καν εξαγγελθεί και πραγματοποιηθεί η απεργία, επιχειρώντας να τρομοκρατήσουν και να ποινικοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες.

Αυτοί που έχουν  καταδικάσει το 80% της κοινωνίας να ζει σε συνθήκες παράνοιας, να περπατάει στους δρόμους παραμιλώντας χωρίς μια δεκάρα στην τσέπη του προσπαθώντας να βολέψει τα αβόλευτα, άρρωστοι από μελαγχολία, χωρίς καμία προοπτική και ελπίδα να ετοιμάζουν τα μπαγκάζια τους για να πάνε μετανάστες, αυτοί, απαγορεύουν στην πράξη την απεργία με το έτσι θέλω μέσω της προληπτικής πολιτικής  επιστράτευσης.

Προσπαθούν να μας πείσουν εφαρμόζοντας για πολλοστή φορά την τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού, χρησιμοποιώντας κάθε είδους μηντιακό σκοταδισμό συκοφαντώντας και διασύροντας τους εκπαιδευτικούς, ότι είναι αυτοί -τα τσιράκια του κεφαλαίου και των αφεντικών- που ενδιαφέρονται για τις αγωνίες των νέων ανθρώπων!

Αυτοί που οδήγησαν το 64,2% των νέων ανθρώπων στην ανεργία και τους υπόλοιπους στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των «κοινωφελών» επιδοτούμενων προγραμμάτων μετατρέποντάς τους από εργαζόμενους με δικαιώματα σε «ωφελούμενους» επαίτες!   […]

Κείμενα-Ανακοινώσεις:  https://athens.indymedia.org/  ——————————

η χώρα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση πολιορκίας […] http://wp.me/pryYN-1jM   ——-

[…] άμεση πάλη για την οργάνωση από τα κάτω, με μαχητικά σωματεία, απεργιακές επιτροπές και Κέντρα αγώνα, συνελεύσεις γειτονιών και κάθε μορφής αυτο-οργάνωσης, για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο δουλειάς, οι άνεργοι και οι μετανάστες σε κάθε γειτονιά, όλοι οι καταπεσμένοι, όλος ο λαός, πρέπει να πάρουν την απεργία των καθηγητών στα χέρια τους, να οργανωθούν και να οργανώσουν ένα γενικευμένο απεργιακό blackout στην καπιταλιστική παραγωγή.

http://eek.gr/  —————————————————————————————-

ΟΛΜΕ : http://olme-attik.att.sch.gr/new/?page_id=99  ——————————–

‘αγωνιστικές παρεμβάσεις συσπειρώσεις κινήσεις εκπαιδευτικών ΔΕ’ : http://paremvaseisde.gr/ —————

Διεθνής Αμνηστία: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – 15/05/2013. Ελλάδα: Η επείγουσα ενέργεια για τη ματαίωση της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι μη αναγκαία. […] http://www.amnesty.org.gr/ ——   

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ 7 ΚΑΙ 8 ΙΟΥΝΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / Κάλεσμα:

Click to access alter%20summit%20Athina.pdf

http://www.altersummit.eu/?lang=el  ————————————————-

European.Antifascist.Manifesto.pdf  European.Antifascist.Manifesto  —————–

27,0% ανεργία τον Φεβρουάριο, 5 μονάδες ψηλότερα από τον Φεβρουάριο του 2012 (21,9%). Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ από το Φεβρουάριο του 2012: επιπλέον 245.021 άτομα έχασαν τη δουλειά τους (+22,8%), εκ των οποίων τα 11.663 μόλις τον περασμένο μήνα. Στο σύνολο οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.320.189 άτομα.

Όσον αφορά το ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, σημείωσε περαιτέρω άνοδο στο 64,2% από 54,1% που ήταν τον Φεβρουάριο του 2012. Το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό παρατηρείται στα άτομα ηλικίας 25-34 ετών, που αυξήθηκε σε 36,2% από 29%.

Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία : http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE

( Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ : http://www.gsee.gr/default.php  ) ————

( Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ : «έρευνα ιανουαρίου 2013»

http://www.gsevee.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=258:2013&catid=56:meletes&Itemid=280  ) —————

( «Ιστορικό ρεκόρ» χαρακτηρίζεται η αύξηση που καταγράφει στη συνολική χωρητικότητά του ο ελληνόκτητος στόλος, σύμφωνα με τα ετήσια στοιχεία που δημοσίευσε πρόσφατα η Ελληνική Επιτροπή Ναυτιλιακής Συνεργασίας του Λονδίνου Committee: μέχρι και το Μάρτη του 2013, η συνολική χωρητικότητα του ελληνόκτητου στόλου ανερχόταν στους 265.336.520 τόνους (αύξηση κατά 1,3 εκατ. τόνους σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα), ενώ αντιστοιχεί πλέον στο 25% της παγκόσμιας χωρητικότητας. )

Greek Shipping Co-operation Committee : http://www.ship.gr/associat/greece.htm  )

( Πανελλαδική έρευνα με τίτλο «Εμπόδια στην επιχειρηματικότητα: Η Αποψη των Επιχειρήσεων» πραγματοποιεί το Παρατηρητήριο Επιχειρηματικού Περιβάλλοντος του ΣΕΒ.  http://www.sev.org.gr/online/index.aspx?mid=694&lang=gr  ) ——–

At a hearing in the Greek parliament in November at which we presented findings on xenophobic violence, one ruling party MP labelled foreigners coming to Greece as “cockroaches”. […]

Human Rights Watch : http://www.hrw.org/news/2013/05/13/xenophobia-greece ——-

“Ο κ. Σαμαράς και η Χρυσή Αυγή” (Δ.Ψαρράς) : http://www.efsyn.gr/?p=49466

skinHead.Nazi.White.Power – greek.’Golden.Dawn’ : http://8814.com/index.php/tag/golden-dawn/ ———–

Radio Free Europe/Radio Liberty. Georgian ultra-conservative Orthodox : http://www.rferl.org/content/georgia-gay-rights-protests/24988972.html

Αυτόνομη Πρωτοβουλία

84. γνώση και πειθαρχία στο μαζικό σχολείο

(u.3) knowledge.discipline.school.pm

Ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε το εύρος των συγκρουόμενων ή αλληλοσυμπληρωνόμενων μορφών εκπαιδευτικής πρακτικής (και των λογικών που τις διέπουν), είναι υπό το πρίσμα της εξέτασης των μορφών εμπειρίας και υποκειμενικότητας που επιδιώκουν να παραγάγουν και να κατανείμουν.

Στις περισσότερες θεωρήσεις που πραγματεύονται την «πολιτισμική αναπαραγωγή» οι σχέσεις εξουσίας (δηλαδή, τελικώς, κυριαρχίας) που χαρακτηρίζουν το σχολείο, πηγάζουν (άμεσα ή έμμεσα) από το κράτος και την κυριαρχία της αστικής τάξης στα πεδία της παραγωγής, του ελέγχου και της κατανομής των υλικών και πολιτισμικών αγαθών. Το υποκείμενο σε αυτές τις θεωρίες γενικά θεωρείται απλός δέκτης της πολιτισμικής δράσης που το σχολείο ασκεί πάνω του. Εφόσον οι κύριες όψεις του πολιτισμού και του συναφούς κυρίαρχου τρόπου σκέψης έχουν εγγραφεί στην συνείδησή του, το υποκείμενο, αδρανής φορέας, δεν κάνει άλλο από το να συμμετέχει πειθήνια στην μονοσήμαντη κίνηση του αναπαραγωγικού αυτού κύκλου. Η έννοια της ‘αντίστασης’ επί της ουσίας σχεδόν απουσιάζει από την παραπάνω αντίληψη.

Οι μορφές μαζικού σχολείου των νεώτερων δυτικών κοινωνιών (εδώ ανήκει και το αυστηρά πειθαρχικό σχολείο) αποτέλεσαν προϊόντα των στρατηγικών της αστικής τάξης και κατέτειναν στην παγίωση σχέσεων κυριαρχίας και στην πολιτική και κοινωνική υποταγή. Εν τούτοις μια θεωρία των εκπαιδευτικών πρακτικών που σταματά την ανάλυση σε αυτό το σημείο είναι μάλλον ελλειπής. Εάν δεχθούμε αντιθέτως, σε συμφωνία με τις αναλύσεις του M.Foucault, πρώτον, ότι η εξουσία δεν είναι απλώς μια αρνητική δύναμη που μόνο καταπιέζει, αποκλείει ή αποσιωπά, και δεύτερον ότι οι σχέσεις εξουσίας δεν είναι αποκλειστικά (λίγο ή πολύ) παγιωμένες σχέσεις κυριαρχίας, τότε αυτό το «ρευστό» «παραγωγικό πλέγμα» σχέσεων εξουσίας που εισήγαγε ο Foucault μπορεί να οδηγήσει σε μια πληρέστερη κατανόηση της «εκπαιδευτικής δράσης».[1] […] PDF

Αυτόνομη Πρωτοβουλία

---

[1] Ο E.Durkheim πρότεινε τον ορισμό της εκπαίδευσης ως «δράσης» η οποία στοχεύει στην παραγωγή και ανάπτυξη συγκεκριμένων φυσικών, πνευματικών, ηθικών “καταστάσεων” στα παιδιά. Με μια ευρύτερη έννοια και ο Foucault χρησιμοποιεί την έννοια της “δράσης” όταν αναφέρεται στην επενέργεια των θεσμών κατά την συγκρότηση των υποκειμένων.

55. «Σχολείο, παιδεία, αυτόνομη κοινωνία» (Paris, Lieux Communs)

55. school.crisis.22-10-2012

«Σχολείο, παιδεία, αυτόνομη κοινωνία».

Το σχολείο βρίσκεται σε κρίση. Όποιος το αγνοεί αυτό πρέπει να είναι μάλλον τυφλός ή κουφός, δεδομένης της μεγάλης προβολής που έχει λάβει το ζήτημα μέσα από δημοσιεύματα, κοινωνιολογικές μελέτες και εξειδικευμένα περιοδικά: «πτώση του επιπέδου», «τέλος της αυθεντίας», «ανεπαρκή κίνητρα», «βία» κ.λπ. Αυτή η συσσώρευση θεαματικών συμπτωμάτων, τα οποία εκτείνονται σε ολόκληρη την κοινωνία, συντηρεί την απόγνωση και εμποδίζει την κατανόηση των μηχανισμών κατάρρευσης που βρίσκονται επί το έργον. Μπροστά σε αυτήν, οι ψευδοϋπεύθυνοι επιβάλλουν σωρηδόν μέτρα που χειροτερεύουν την κατάσταση: κατασταλτική λογική, περικοπές κονδυλίων, επιχειρηματικού τύπου «αξιολόγηση», παιδαγωγικός επιστημονισμός, πολλαπλασιασμός των εκπαιδευτικών βαθμίδων και των γραφειοκρατικών στιβάδων κ.λπ. Ιστορικά, η εκπαίδευση επιτελεί δύο διακριτές λειτουργίες, που αντιστοιχούν στις δύο θεμελιώδεις τάσεις της Δύσης: διαρκής αύξηση της οικονομικής ισχύος, από τη μεριά, και ατομική και συλλογική χειραφέτηση, από την άλλη.

Η πρώτη λειτουργία, που έχει χαρακτήρα ωφελιμιστικό, συνίσταται στην εκπαίδευση με τη στενή έννοια του όρου: τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν ορισμένες ειδικές γνώσεις που θα τους επιτρέψουν την ένταξη στη σφαίρα της παραγωγής. Η δεύτερη λειτουργία, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ανθρωπιστική (ουμανιστική), αποσκοπεί στη γενική πνευματική καλλιέργεια των μαθητών μέσω της εξοικείωσής τους με την πολιτιστική κληρονομιά της εκάστοτε δοσμένης κοινωνίας (με τα μεγάλα λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, καλλιτεχνικά κ.λπ. έργα της). Φυσικά η πολιτιστική πλευρά έχει καταλήξει να θεωρείται δευτερεύουσα ενώ στην πραγματικότητα είναι η πρωταρχική: είναι αυτή που επιτρέπει στον καθένα να αναπτύξει τη ιδιαίτερη προσωπικότητά του στους κόλπους της ανθρωπότητας αλλά και ένα είδος πάθους για γνώση γενικώς, το οποίο αποτελεί απαραίτητη βάση ακόμα και για την κατανόηση και την οικοδόμηση εξειδικευμένων γνώσεων. Όμως αυτές οι δύο λειτουργίες, που υποτίθεται ότι επιτελεί το εκπαιδευτικό σύστημα, έχουν πλέον καταστεί αντιφατικές. Η εξειδίκευση της γνώσης και οι ισχυρές πιέσεις που ασκούνται από την οικονομία και τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας υποχρεώνουν το σχολείο να στραφεί κυρίως στον ωφελιμιστικό του ρόλο, περιφρονώντας την ανθρωπιστική πλευρά του. Η αντίφαση αυτή δεν είναι παρά τμήμα της ανθρωπολογικής κρίσης που χαρακτηρίζει το σύνολο των συγχρόνων κοινωνιών: οι αξίες, οι πολιτιστικές μορφές και οι τρόποι ζωής που έως τώρα δομούσαν την κοινωνική ζωή, βρίσκονται σε φάση αποσύνθεσης, υπό την πίεση του συντριπτικού βάρους της μαζικής κουλτούρας και του καταναλωτισμού. Η βαθμιαία εξαφάνιση των ριζοσπαστικών κινημάτων από τη δεκαετία του 1950 και μετά (τόσο των πολιτικών και κοινωνικών όσο και των πολιτιστικών ή διανοητικών) άφησε ελεύθερο το πεδίο στον αχαλίνωτο καπιταλισμό και στο ιδιαίτερό του πολιτιστικό πρότυπο.

Πώς λοιπόν να προετοιμάσεις τους νέους για την άκρατη αναρρίχηση στις ιεραρχίες της εξουσίας και του χρήματος, επιστρατεύοντας τα πάντα προς αυτόν τον σκοπό και, συγχρόνως, να καλλιεργήσεις τη γνώση για τη γνώση, την κριτική σκέψη, την αγάπη του κοινού αγαθού; Αυτές που κυριαρχούν από εδώ και στο εξής είναι οι «αξίες» της κοινωνίας της κατανάλωσης. Η ύλη που διδάσκεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα φαίνεται, όλο και περισσότερο, σα να μην έχει πια ιδιαίτερη σχέση με αυτό που σκέφτονται και αισθάνονται οι νέοι σήμερα. Το σχολείο μεταμορφώνεται σε στείρα υποχρέωση αποστήθισης «νεκρών» γνώσεων, που θα ξεχασθούν μετά την αποφοίτηση. Οι ίδιες οι συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν οι εκπαιδευτικοί έχουν αλλάξει βαθιά: η αυθεντία τους, η οποία δε μπορεί να βασίζεται παρά στο πάθος τους για τη γνώση, στον εμπλουτισμό της και τη μετάδοσή της, υποσκάπτεται από όλες τις μεριές, ακόμη κι από τα μέσα, συνοδεύοντας, έτσι, τη γενικότερη επιδείνωση των συνθηκών άσκησης του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το σχολείο δυσκολεύεται να μεταδώσει κάποια πολιτιστική κληρονομιά στους μαθητές του, καθώς αυτή η τελευταία φαντάζει εντελώς εκτός του πεδίου των καθημερινών ενασχολήσεων και και των τρόπων σκέψης τους. Τελικά δεν απαιτούνται υπερβολικά πολλά από το σχολείο, όπως συνήθως λέγεται· απαιτείται, μάλλον, κάτι που έχει καταστεί αδύνατο, δεδομένου ότι, κατά κάποιον τρόπο, η «επίσημη» ιδεολογία των κοινωνιών μας είναι πλέον η μαζική κουλτούρα που μεταδίδεται από την τηλεόραση και τις νέες τεχνολογίες. Οι αρετές που, μέχρις ενός βαθμού, κατάφερε να προωθήσει το λαϊκό, ρεπουμπλικανικό σχολείο έχουν πλέον πλήρως παραμορφωθεί: το κριτικό πνεύμα έχει μετατραπεί σε κυνισμό, η απελευθέρωση από τη θρησκεία σε άλλοθι για την εμπέδωση της πνευματικής εκρίζωσης, η εγκυκλοπαιδική προοπτική σε επαγγελματικού τύπου πολυπραγμοσύνη, η υποχρεωτική και δωρεάν παιδεία σε αυθαίρετο και σωφρονιστικό καταναγκασμό… Η εκπαίδευση δε θεωρείται πλέον παράγοντας προσωπικής αυτο-εκπλήρωσης.

Οι ανυπολόγιστες συνέπειες μιας τέτοιας πολιτιστικής ανατροπής διαφαίνονται ακόμα και στο πεδίο της αυστηρά ωφελιμιστικής λειτουργίας της εκπαίδευσης: δεν τίθεται πλέον θέμα εκμάθησης ενός επαγγέλματος -μιας «τέχνης»-, που απαιτεί γνώσεις και ικανότητες και του οποίου η κατοχή λειτουργεί ως πηγή μιας συλλογικής και ατομικής υπερηφάνειας· πρόκειται, αντίθετα, όλο και περισσότερο, για την προετοιμασία προς την αναζήτηση μιας προσωρινής θέσης εργασίας μέσα σε μια ανταγωνιστική αγορά, χωρίς άλλο νόημα πλην της παροχής ενός άμεσα καταναλώσιμου εισοδήματος. Ολόκληρη η κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των εκπαιδευτικών, δίνει το παράδειγμα της υποταγής σε αυτόν τον κλιματισμένο εφιάλτη της κατανάλωσης ως αυτοσκοπού. Το γεγονός ότι τίποτε πια, σταδιακά, δεν έχει νόημα για κανέναν μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, καθιστά αδύνατη κάθε πραγματική παιδεία. Δεν είναι τόσο ότι η το σχολείο δεν τα πάει καλά: μάλλον η ίδια η κοινωνία δείχνει να μην «τραβάει», γενικώς. Η παιδεία του ανθρώπου δεν είναι προϊόν συγκεκριμένων εξειδικευμένων, εκπαιδευτικών θεσμών αλλά όλων των θεσμών, όλοκληρου του κοινωνικού ιστού και προωθείται μέσα από το σύνολο των σχέσεων που συνάπτουν οι άνθρωποι μεταξύ τους αλλά και με τη φύση.

Είτε το θέλει είτε όχι, ολόκληρη η συλλογικότητα είναι επιφορτισμένη με την κοινωνικοποίηση των «νεοφερμένων», μεταδίδοντάς τους αξίες, γνώμονες, ήθη και πολιτιστικές πρακτικές. Σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, με ή χωρίς σχολείο, η παιδεία επιτελείται στην καθημερινή ζωή του ατόμου (οικογένειες πολλών γενεών, ζωή του χωριού, συντεχνίες, εκκλησία, θέατρο, θεάματα, δημοτικά τραγούδια, λαϊκά άσματα και μύθοι, γιορτές, συνδικάτα, πολιτικές κινητοποιήσεις κ.λπ.). Αυτή η «άτυπη» παιδεία αποτελούσε τη βάση για μια πρωτογενή κοινωνικότητα, για μια καθημερινή και κοινή ευπρέπεια, που ενσωμάτωνε χειρονομίες, εκφράσεις, κοινωνικές συμβάσεις και χαρακτήριζε τη συλλογική ζωή. Τι μεταδίδουν, όμως, σήμερα ο καταιγισμός των μέσων ενημέρωσης, ο γεμάτος αυτοκίνητα δρόμος, η ερημωμένη συνοικία; Τι διδάσκουν τα αστραφτερά περιοδικά, η διαφημιστική χυδαιότητα, τα ανώνυμα φάστφουντ, οι αριβίστες «καλλιτέχνες» του σταρ σύστεμ, τα μηδενιστικά πολιτικά σχήματα; Συσκευασμένη από πανίσχυρα εμπορευματικά συμφέροντα, αυτή η γυαλιστερή παιδεία, θλιβερή και επιφανειακή, το μόνο που μπορεί να παράγει είναι ένας είδος προσωπικότητες ανήσυχης, αριβίστριας και -συνάμα- καταθλιπτικής, τη στιγμή που η ανθρωπότητα έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη από όλες της τις πνευματικές ικανότητες.

Το πραγματικό πρόβλημα, που αποκαλύπτεται μέσω της «κρίσης» του σχολείου, είναι η γενική κατεύθυνση του πολιτισμού μας. Τα ολοκληρωτικά επεισόδια του 20ού αιώνα δεν υπέσκαψαν μόνο τη νομιμότητα κάθε ανεξέλεγκτης ιεραρχικής εξουσίας αλλά και την πίστη στις υποτιθέμενες αρετές του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα. Τα κινήματα αμφισβήτησης, από την άλλη πλευρά, υπονόμευσαν ανοιχτά και στα μάτια όλων, μικρών και μεγάλων, τις ορθολογικές αιτιολογήσεις της αλλοτρίωσης, της αδικίας και της ανισότητας, που βασιλεύουν παντού, δίχως όμως, μέσω αυτής της υπονόμευσης, να επιτευχθεί μια ανανέωση της συλλογικής προοπτικής. Χιλιόχρονοι πολιτισμοί βρίσκονται μαζικά αντιμέτωποι, αβέβαιοι για την ταυτότητά τους, τις ρίζες τους, τα προτάγματά τους. Οι οικολογικές καταστροφές, παρούσες και μέλλουσες, ανατρέπουν τις κατηγορίες σκέψης και τις συσσωρευμένες γνώσεις αιώνων. Οι νέες τεχνολογίες εισβάλλουν σε όλες τις πτυχές της ζωής, σαν νέες πυθίες που μεταμορφώνουν ριζικά την καθημερινή μας σχέση με τη γνώση, την εξουσία, τη ζωή…

Χωρίς αμφιβολία, τα πολιτιστικά μας πλαίσια, οι γνώσεις μας, οι υπάρξεις μας έχουν αποσυνδεθεί όσο ποτέ άλλοτε από τις απαιτήσεις της εποχής μας, ενώ αυτό που, ουσιαστικά, μας χρειάζεται είναι μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση. Αναμφίβολα, επίσης, όσο η κατάσταση χειροτερεύει, ζητάμε, όσο ποτέ άλλοτε, σα να είμασταν παιδιά, να ασχοληθούν κάποιοι άλλοι με τα προβλήματα -οι πολιτικοί, οι ειδήμονες, οι τεχνοκράτες, οι ειδικοί-, ούτως ώστε εμείς να οχυρωθούμε στον χάρτινο πύργο της ιδιωτικής ζωής. Ο κόσμος των υπεύθυνων ενηλίκων μοιάζει να έχει αποσυρθεί σιωπηρά -γιατί λοιπόν μας εκπλήσσει η διαπίστωση πως ο κόσμος των παιδιών προκαλεί θόρυβο και υστερία; Η εκπαίδευση των νέων γενεών εδώ και αρκετές δεκαετίες αποτελεί χειροπιαστό παράδειγμα αυτής της γενικευμένης παραίτησης που χαρακτηρίζει όλες τις τάξεις, τα επαγγέλματα και τους τομείς της κοινωνίας… Οι αντιδραστικοί πειρασμοί που αποσκοπούν στην «αποκατάσταση της τάξης» δεν μπορούν να δουν τις αιτίες της παρακμής κι έτσι απλώς τη συνοδεύουν, αποκρύπτοντας τη μοναδική ελπίδα: μια επανοικειοποίηση, από ολόκληρο τον πληθυσμό, του νοήματος της συλλογικής ζωής. Αυτός ο ριζικός αυτο-μετασχηματισμός θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε τα καίρια προβλήματα της εποχής, μέσω της επανίδρυσης μιας πραγματικής δημοκρατίας, που δε θα είναι η εξουσία γραφειοκρατικών στρωμάτων, φρατριών από ειδήμονες και πολιτικών μαφιών -δηλαδή, με άλλα λόγια, η εξουσία της ολιγαρχίας που κυριαρχεί σήμερα αποκλειστικά και μόνο για την προάσπιση των συμφερόντων της.

Η συμμετοχή όλων στις κοινές υποθέσεις, στη διαμόρφωση της πορείας της κοινωνίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ανθρωπίνων όντων που θα είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους, το λόγο και τους πόθους τους. Ταυτόχρονα απαιτεί την εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου σχέσεων με την εργασία, την εξουσία, τη γνώση. Μια τέτοια ρήξη συνεπάγεται την αναβίωση των καλύτερων στοιχείων της συλλογικής μας ιστορίας όπως επίσης και την επανασύνδεση μας με μια παιδαγωγική σκέψη και πρακτική άξια του ονόματός της. Για μας, το σχολείο δε μπορεί να έχει νόημα παρά αν στοχεύει στην ατομική και συλλογική αυτονομία. Αυτό σημαίνει ότι θεσπίζουμε, επεξεργαζόμαστε, εφαρμόζουμε και αλλάζουμε τον κοινό νόμο μέσα από τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή: αν η πραγματική δημοκρατία έγκειται στη διαβούλευση του λαού που συναθροίζεται μέσα από συνελεύσεις, τότε η πραγματική εκπαίδευση δε μπορεί παρά να συνεπάγεται ένα μοντέλο λειτουργίας βασισμένο σε συνελεύσεις όπου συμμετέχουν καθηγητές, μαθητές, εκπαιδευτικό προσωπικό, τεχνικοί κ.λπ., με καθορισμένους κανόνες (δικαίωμα βέτο των ενηλίκων, αρμοδιότητες κ.λπ.). Ομοίως, οι παιδαγωγικές σχέσεις πρέπει να βασίζονται στην επιθυμία μάθησης και διδασκαλίας, που πρέπει να υποκινηθεί, να διατυπωθεί και να πραγματοποιηθεί.

Ο ανταγωνισμός, η «επιτυχία», ο κονφορμισμός δεν μπορούν να αποτελούν εκπαιδευτικά κίνητρα: η προώθηση, χωρίς αυταπάτες και ωραιοποιήσεις, της βούλησής μας να συμμετάσχουμε στην ανθρώπινη περιπέτεια είναι ο μοναδικός φορέας κάθε αληθινής ύπαρξης. Τέλος, η προετοιμασία των νέων γενεών για τις μελλοντικές προκλήσεις, η μετάδοση των ανεκτίμητων κτημάτων των περασμένων χιλιετηρίδων, είναι έργο που απαιτεί από τον λειτουργό πραγματική δυνατότητα αυτόνομης σκέψης και πράξης. Μακριά από την αριστερή ή και μια ορισμένη αναρχική δημαγωγία που συμβαδίζουν πλέον, εκ των πραγμάτων, με το γραφειοκρατικό αυταρχισμό, πρόκειται για μια κριτική επιστροφή στην πρακτική του παιδαγωγού, για μια δίχως τέλος διερώτηση πάνω στη σκέψη του και την τεράστια ευθύνη που συνεπάγεται η αποδοχή, η αγάπη και ο μετασχηματισμός του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε.

Το κείμενο είναι μετάφραση από μπροσούρα που δώθηκε σε μαθητκές διαδηλώσεις στο Παρίσι σε 4.000 αντίτυπα από την Πολιτική Ομάδα Lieux Communs (Κοινοί Τόποι)

http://www.magmaweb.fr/spip/spip.php?article448

Αυτόνομη Πρωτοβουλία

50. Προς τους μαθητές…

50. pros.mathites.pm.1998

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ… (και όχι μόνο…)

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν…
Τί επιδιώκει ένα σχολείο συντρίβοντας τα πνεύματα και τα σώματα πάνω στην
απάνθρωπη πραγματικότητα της αποδοτικότητας, της υποταγής και της πειθάρχησης ‘ τί
καταφέρνει μέσω του «καθήκοντος», του αυταρχισμού, της αυστηρότητας, της συνεχούς
«αξιολόγησης», της εξαναγκαστικής συμμόρφωσης; Πώς μπορεί να «μορφώσει» αν όχι
μέσω της ευχαρίστησης και του πάθους;
Ένας ιδιότυπος χώρος εγκλεισμού ‘ στέκεται κανείς εκεί με υποκριτικό σεβασμό,
περιορισμένος, για να ενοχοποιηθεί, να κριθεί, να τιμωρηθεί, να χειραγωγηθεί, σαν
ζητιάνος βοήθειας και αρωγής, για να απογοητευθεί με την ανιαρή δουλειά μιας
αφηρημένης-νεκρής γνώσης. Γιατί πρέπει λοιπόν οι νέοι άνθρωποι να προσαρμοστούν;
Γιατί πρέπει η ευαισθησία των παιδιών να σβήσει; Τί σχέση έχει τελικά με τον άνθρωπο
μια απονευρωμένη επιβίωση προσηλωμένη στις προσταγές της οικονομίας του κέρδους
και της εκμετάλλευσης-εξουσίασης ανθρώπου από άνθρωπο;
Η κοινωνία αυτή και η «εκπαίδευσή» της εξακολουθεί να ζυμώνεται με την άθλια
μαγιά του δεσποτισμού, της αναγκαστικής εργασίας, της στρατιωτικής πειθαρχείας, της
απομόνωσης ‘ καταφέρνει να στηρίζεται σε ιεραρχικές δομές, στη λατρεία του αφεντικού,
στη περιφρόνηση της γυναίκας, τον χωρισμό από τη ζωή, στην καταπιεστική βία, στην
εξαπλούμενη αστυνόμευση… Η ζωντάνια, η θέληση για ανεξαρτησία και αυτονομία, η
γενναιοδωρία των εφήβων συνθλίβονται για να δώσουν τη θέση τους στη μίζερη ελπίδα
μιας κοινωνικής ανόδου και μιας εγγυημένης καριέρας μέχρι την…σύνταξη, βήμα-βήμα
μέσα στο εξοντωτικό άγχος του «άξιου» και του «ανάξιου».
Η ανάγκη της εμπορευματικής κοινωνίας για κέρδος, φθείρει, μολύνει και
σκοτώνει τη ζωντάνια των όντων. Τα νεανικά χρόνια χάνονται μέσα στην κατήφεια και
την αλλοτρίωση. Ας το παραδεχθούν κάποιοι: η ανία γεννάει την βία και η ασχήμια των
κτιρίων παροτρύνει στον «βανδαλισμό». Ένα σχολείο στο οποίο μαθαίνεις να είσαι
«αποδοτικός», να επιβιώνεις με οποιοδήποτε τίμημα, ξεχνώντας τελικά να ζείς δεν το
θέλουμε.

Θέλουμε μια ζωή που να βασίζεται στην δημιουργικότητα, όχι στην
καταναγκαστική εργασία, στην αυθεντικότητα και όχι στο φαίνεσθαι, στον πλούτο των
επιθυμιών μας και όχι στους μηχανισμούς της απώθησης και της εκτόνωσης ‘
απαλλαγμένη από τον φόβο, τον εξαναγκασμό, την ενοχή, την εξάρτηση. Μια παιδεία που
θα έχει ως σκοπό την αυτονομία, την αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, την αυτοδημιουργία.
Ένα σχολείο που δεν θα έχει σαν έμβλημά του την ανταγωνιστικότητα, κύριο συστατικό
της ηθικής του εμπορίου ‘ που δεν θα βασίζεται στο αίσθημα του ‘λάθους’ για να
καταδικάσει την απόλαυση της ζωής σε αμαρτία ‘ που δεν θα φυλακίζει το βλέμμα, που
δεν θα ταπεινώνει το σώμα ‘ ένας τόπος όπου δε θα ενθαρρύνεται η δουλοπρέπεια για να
συνυπολογιστεί αργότερα στον ισολογισμό της προαγωγής, στο τέλος του χρόνου ‘ όπου
δεν θα βομβαρδίζεται το μυαλό με ιδέες «αξιοσέβαστες» που να σέβονται την ό,ποια
εξουσία-αυθεντία ‘ όπου η περιέργεια και η αντίρρηση δεν θα θάβεται απ΄την αγωνία του
λάθους και των «συνεπειών», το φόβο της ποινής. Γιατί μόνο η ανατροφή μέσα σε μια
ατμόσφαιρα ελευθερίας, απαλλαγμένη από την ηθική (και κάθε άλλου είδους) καταστολή,
από τον εξουσιαστικό έλεγχο, μπορεί να οδηγήσει σε μια κοινωνία αυτορρυθμιζόμενων,
αυτόνομων ατόμων με μή δουλική νοοτροπία, μακρυά από τον ετερόνομο έλεγχο…

Από που λοιπόν αντλεί η καθηγητική εξουσία το δικαίωμά της να αξιώνει και να
απαξιώνει, να καθορίζει την τύχη του άλλου (μέσα από συνεχόμενες κρίσεις), αποτέλεσμα
της θέλησης για δύναμη, για επιβολή και κυριαρχία;
Η γνώση του κόσμου, χωρίς την συνείδηση των επιθυμιών της ζωής, είναι μια
νεκρή γνώση. Απέναντι σε έναν στρατιωτικοποιημένο εκπαιδευτικό μηχανισμό, όπου
αλλοτριώνεται με θλιβερό τρόπο ένα εφεδρικό εργατικό δυναμικό-εμπόρευμα,
αντιτάσσουμε ένα Ελεύθερο σχολείο, ελκυστικό πάρκο της γνώσης, χώρο ανοιχτό στη
δημιουργική έκφραση και την φαντασία. Αυτό που διδάσκεται μέσω του φόβου (μέσω του
καθήκοντος και όχι μέσω της τέρψης) καθιστά την ίδια την γνώση φόβητρο. Τίποτα δεν
προοδεύει μέσω του τρόμου, εκτός από τον ίδιο τον τρόμο.

Ίσως λοιπόν να πρέπει να το τονίσουμε ξανά: δεν υπάρχουν ηλίθια παιδιά,
υπάρχουν μόνο βλακώδεις μέθοδοι εκπαίδευσης. Κανείς δεν είναι ανώτερος ή κατώτερος
από κάποιον άλλο, ούτε μετατρέψιμος… Καθένας έχει τα δικά του προσόντα τα οποία και
πρέπει να τελειοποιήσει, για τη μοναδική απόλαυση του να αισθάνεται σε αρμονία με
αυτό που ζεί. Η αναζήτηση της ‘ταυτότητας’ σε μια φυλή, μια θρησκεία, ένα δόγμα είναι
καταδίκη του εαυτού στη μή-τελείωση. Αυτό που μπορεί να μας χειραφετήσει, να μας
απελευθερώσει, είναι η ταύτιση με ό,τι πιο ζωντανό έχουμε μέσα μας. Ας μην το ξεχνάμε:
διαπαιδαγωγεί κανείς με το να αφήνεται να διαπαιδαγωγηθεί και ο ίδιος…
Η λογική του εμπορίου που τείνει να μας εξουσιάσει, απαιτεί κάθε επιδότησή της
να ανταποδίδεται με μια μεγαλύτερη υπακοή στο καταπιεστικό αυτό σύστημα. Θα
ενταχθούμε λοιπόν ως μισθωτοί σκλάβοι-καταναλωτές, ως πελάτες στην ευρωπαϊκή
αγορά της επικερδούς γνώσης;

Είναι αναγκαία μια διάκριση: σχολική εκπαίδευση είναι μια σχεδιασμένη
μέθοδος κοινωνικοποίησης, που έχει στόχο να παράγει, διαμέσου ενός συστήματος
θεσμικών ελέγχων, υπάκουους εργάτες και πολίτες ‘ όπου η γνώση δεν αποτελεί μέσο
κατανόησης και κριτικής ανάλυσης, αλλά υποταγής στην καθεστυκυϊα κοινωνική δομή
(σήμερα το παγκοσμιοποιημένο και διεθνοποιημένο κεφάλαιο έχει ανάγκη από
πειθήνιους, φτηνούς και ευέλικτους, στενά εξειδικευμένους εργαζόμενους). Όμως,
μόρφωση σημαίνει την απόκτηση γνώσης και ικανότητας με τις οποίες μπορούμε να
μετασχηματίσουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τον κόσμο, να μεγιστοποιήσουμε την
ατομική αυτονομία ‘ είναι πηγή απελευθέρωσης.
Ίσως η βαναυσότερη εν τέλει εξουσία να είναι αυτή που επιδρά πάνω στην
αντίληψη των ανθρώπων για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η απόρριψη, το τέρμα ενός
ατέλειωτου δαιδάλου αξιολογήσεων, φαίνεται πως έχει τη δύναμη να οδηγήσει στην
υποταγή, την απάθεια, το αδιέξοδο και τελικά την στασιμότητα.
Μια μάθηση στην οποία η σκέψη ασφυκτιά, πλήτει, δεν μπορεί να διδάξει παρά
μόνο την εξημέρωσή της και την ασφάλεια της βαρβαρότητας του κράτους και των
εξουσιαστών.
Να οικειοποιηθούμε τα σχολεία, τις σχολές ‘ να τα κάνουμε κέντρα ζωής και
εξέγερσης ενάντια στην παραμορφωτική-καταπιεστική τους επιρροή.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ για την Εκπαίδευση.